Er was eens een lichtblauw vogeltje. Haar naam was Blauwvogel. Ze werd gelukkig geboren in een prachtig bos en Mama Vogel voelde zich verzekerd van de mooie toekomst die Blauwvogel te wachten stond. Zoals haar naam het zegt, onderscheidde Blauwvogel zich van de rest van de familie door haar schitterende blauwe veren.
Dankzij de liederen die Mama Vogel steeds weer voor haar zong, voelde Blauwvogel zich veilig en beschermd bij haar en vervuld van heel veel liefde. Maar het geluk van Blauwvogel bleef helaas niet duren...
Op een dag dat Mama Vogel uitgevlogen was om eten te verzamelen, voelde Blauwvogel zich plots door iets vreemds, op een hardvochtige manier, gegrepen. Het waren de mensen, de jagers van het kasteel. Blauwvogel was in die situatie zo verlamd van angst dat ze vanaf die dag nooit meer in staat was tot zingen. Jaren van eenzame opsluiting gingen voorbij. Door de kooi, waarin ze opgesloten zat, vergat ze wie ze was en het feit dat ze kon zingen. Tot een bijzondere dag haar leven veranderde...
In de kamer waar ze opgesloten zat, kwam iets nieuws haar leven binnen.
Piano: "Hallo, ik ben Piano. Ik heb al veel over je gehoord. Zo weet ik dat jouw naam Blauwvogel is omwille van je blauwe veren."
Blauwvogel: "Hal..., hallo...ik...ik ben...Wat kom jij hier eigenlijk doen?"
Piano: "Weet je, ik heb hier en daar gehoord dat jij niet kan zingen. Maar ik geloof dat niet. Ik weet wie jij bent."
Blauwvogel: "Ach, is dat zo? Ik zal jou eens wat vertellen, ik kan helemaal niet zingen."
Piano: (lacht) Oké luister, ik ben jouw vriend hier. Ik wil er ook voor jou zijn. Weet dat een vriend er ALTIJD is voor jou, op voorwaarde dat je hem binnenlaat. Laten we samen de muziek beoefenen. (Blauwvogel staat nog steeds verbaasd) "Alvorens te beginnen dien je eerst nog enkele dingen van me aan te nemen. Ten eerste, heb vertrouwen in mij, ik ben jouw vriend zoals ik al zei. Ten tweede, wees geduldig, tot het moment dat mijn klanken jou bereiken."
En zo kwam het dat Blauwvogel, na weken, maanden oefenen, eindelijk de klanken en de vibraties begon te voelen, geleid door Piano. Blauwvogel genoot van de innerlijke warme golven. En op een dag waren die golven zó intens, dat Blauwvogel wel helemaal ondergedompeld leek en haast als vanzelf uit vreugde begon te zingen. De klanken van haar vriend Piano bleven resoneren in haar en lieten haar dagenlang zingen. Ze werd er zo opgewonden bij dat ze steeds meer momenten van verlangen ervaarde om ook fysiek vrij te zijn. Maar waar zou ze heen kunnen, vroeg ze zich af.
Ze deelde haar droom mee aan Piano. Ze vertelde haar dat ze droomde dat ze iedere dag haar liederen deelde met een heleboel andere vogeltjes,
op een prachtig groene plaats. Ook deze nieuwe vrienden brachten hun eigen liederen mee, gebaseerd op hun ervaringen en samen zongen ze in harmonie.
Het waren energierijke momenten. Maar toen ze wakker werd, realiseerde ze zich dat ze die vriendjes nooit zou hebben.
Ze had zelfs de kans niet om die te vinden, opgesloten als ze zat in haar kooi.
Piano komt tussen: "Wat houd je tegen?"
Blauwvogel: "Nou, ik zit verdorie opgesloten in een kooi! Trouwens, ik zou jou hier moeten achterlaten en zonder jou kan ik niet zingen."
Piano:: "Oké, die kooi, dat is maar een drempel waar je overheen moet. En wat mij betreft ben ik sowieso altijd bij je, dat heb ik jou beloofd. Ik ben jouw vriend voor altijd. Kijk eens in mijn blinkend zwarte lichaam en vertel me wat je ziet."
Blauwvogel: " Wel, ik zie mezelf in jou. Be...betekent dit...ben ik dan jou?
Piano:: "Het antwoord zit in je vraag. Dus jij bent wie ik ben en omgekeerd. Wat ik kan, kan jij dus ook. En er is nog meer. Ik ben verbonden met jou, anders had je nooit mijn klanken kunnen opnemen."
Blauwvogel: "Als ik jou ben, ben ik dan ook jouw klanken...ben ik dan De Muziek zelf?"
Piano:: "Mmm, wat houd je nu nog tegen om uit te vliegen?"
Blauwvogel: "Hoe geraak ik uit die verdomde kooi?"
Piano: "Ha, ik zie het, je durft niet over de drempel heen. Ik help je wel. Zing je mooiste lied, het lied dat je moeder altijd voor je zong met grootse liefde. Ik ben er steeds om je te leiden."
En de volgende ochtend, geleid door Piano, zong Blauwvogel haar warmste lied, het mooie lied van haar moeder. Blauwvogel begon zich héél licht te voelen. Vol overgave en vertrouwen strekte ze met wonderbaarlijke kracht haar schitterende blauwe veren en werd ze moeiteloos omhoog getild, over haar laatste drempel heen. Met heldere stem bereikte ze steeds hogere sferen en met diep ontzag zag ze hoe boven de wolken alles helderblauw was. En samen met Piano, in de schittering van haar helderblauwe veren, werd ze één met Alles. Ze voelde zich eindelijk verbonden en niet langer alleen.
Plots voelde ze zich aangetrokken tot iets. Beneden haar liep een prachtig groen bos. Hoe dichter ze neerdaalde, hoe meer herinneringen in haar ontwaakten. En toen wist ze...dit was haar thuis. Ze zong nog steeds met dezelfde kracht het lied van haar moeder en plots, wonder boven wonder, kwam ook haar laatste wens uit: andere vogels volgden haar en zongen harmonieus mee. Allen wisselden ze hun verhalen en liederen uit.
Tot haar grote verbazing ontdekte ze dat anderen ook ooit hun weg naar huis hadden verloren. In hun liederen vertelden ze over dezelfde wonderbaarlijke kracht die hen thuis bracht. En Blauwvogel had nu wat ze het meest wenste, namelijk een groep vrienden die een gemeenschappelijke ervaring deelden: het contact met wie ze werkelijk zijn.
Nu nog steeds gebruiken ze hun kracht en delen ze elkaars liederen, waaruit weer nieuwe ervaringen ontstaan. En alle dieren in het bos kunnen van hun liederen heel veel leren en genieten daar ook van.
